ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΟΤΙΘΕΜΕΘΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
Η κοινωφελής αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία ΑΠΑΓΚΙΟ, που ιδρύθηκε από την Ευφροσύνη Κοψιδάκη και τον Σπυρίδωνα Γραμμένο, με συμμετοχή και σύμπραξη της Μαριλίζας Γραμμένου και του Τηλέμαχου Σούλα, έχει διττό σκοπό: α)τη συμπαράσταση σε ανθρώπους της ανάγκης και της ανημπόριας και β) την καλλιέργεια και την ανάδειξη όλων εκείνων των χαρακτηριστικών, τάσεων και ικανοτήτων του πνεύματος και της ψυχής των ανθρώπων, που επιθυμούν να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του ανθρώπου, της ελληνικής κοινωνίας και του παγκόσμιου Ελληνισμού γενικότερα.
Η ιστορία της Ελλάδος μαρτυρεί ότι η γεωγραφία της, στην οποία αποκόπτεται το ένα μέρος από το άλλο, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη και στην ποικιλότητα του πολιτισμού, των ηθών, των εθίμων και των παραδόσεων των Ελλήνων. Σε εποχές, που η επικοινωνία μεταξύ των διαφόρων περιοχών ήταν αδύνατη ή δύσκολη, αναπτύχθηκαν οι κοινότητες και οι τοπικές κοινωνίες, μέσα στις οποίες διαμορφώθηκαν μεταξύ των κατοίκων τους σχέσεις αλληλοσυμπλήρωσης, αλληλοσεβασμού, αλληλεγγύης και κατανόησης και δημιουργήθηκε η ανάγκη της αυτάρκειας, της αυτονομίας, της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιοίκησης. Οι θεσμοί της δημογεροντίας, του διακοινοτισμού, του συνεταιρισμού, της αμφικτιονίας, της ομοσπονδίας και της συνομοσπονδίας. Τα χωριά του Σουλίου είναι απτό παράδειγμα δημοκρατικής συνομοσπονδίας. Αυτές οι αποκομμένες αυτάρκεις και αυτοδύναμες πληθυσμιακές ενότητες κράτησαν τους πληθυσμούς στους τόπους τους, σε μεγάλο βαθμό ασφαλείς και ανεξάρτητους. Αυτός ο πολυκεντρισμός και ο υγιής ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΣ, ακόμη και ο ανταγωνισμός, ευνόησε την ανάπτυξη του αισθήματος του ανήκειν σε μια μικρή ή μεγαλύτερη συλλογική ενότητα και ενδυνάμωσε τους δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων κάθε τόπου. Έτσι, κάθε τόπος διαμόρφωσε τα δικά του τραγούδια, τους δικούς του χορούς, τη δική του νοοτροπία, τη δική του μαγειρική, τους δικούς του τρόπους συνύπαρξης και συνδιαλλαγής.
Δυστυχώς, οι βαυαροί το 1843, κατάργησαν τις κοινότητες της συμμετοχής και επέβαλαν ετερογεννείς διοικητικές ενότητες, της σκοπιμότητος και της ανάγκης, οι οποίες πρόταξαν όχι τα ενωτικά κοινά στοιχεία και χαρακτηριστικά, αλλά τον ατομισμό, που είναι τέκνο του διαφωτισμού και της γαλλικής επανάστασης και ενισχύθηκε από τη συμφεροντολογία του προτεσταντισμού, που προτάσσει το ατομικό συμφέρον, ως κριτήριο συμπεριφοράς και λήψεως αποφάσεων. Έτσι, ενώ η γεωγραφία δεν μπορούσε ν’ αλλάξει, οι σκληρές συνθήκες της ζωής παρέμειναν αμείωτες, με τον κάτοικο του απομονωμένου ορεινού τόπου ή νησιού, να’ναι μόνος, αβοήθητος, ανασφαλής και αποκομμένος από τις συλλογικότητες. Αποτέλεσμα αυτών των νέων συνθηκών ήταν, να εγκαταλείψουν τους τόπους τους οι περισσότεροι κάτοικοι. Αυτοί που έμειναν εκεί, ζουν σε πολύ δυσμενείς συνθήκες. Το κράτος και τα όργανά του, μακρινό κι αδιάφορο, εμφανίζεται μόνον όταν τους έχει ανάγκη ή για να τους αρπάξει το προϊόν του μόχθου τους.
Σ’ αυτούς τους ξεχασμένους Έλληνες, αλλά και στους αποκομμένους από τον εθνικό κορμό, Έλληνες της διασποράς, θα έρθει αρωγός το Απάγκιο. Θα είναι επίσης αρωγός, όπου η κοινωνία και το κράτος δείχνουν την αδιαφορία τους ή αδυνατούν να παράσχουν βοήθεια και συμπαράσταση στον ανθρώπινο πόνο της πόλεως, στη δυστυχία και στην πραγματική και δικαιολογημένη ανέχεια.
Η παιδεία, εξανθρωπίζει τον άνθρωπο και τον καθιστά ικανό να αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες της ζωής, να διαμορφώνει χαρακτήρα αποδεκτόν από τον συνάνθρωπό του και χρήσιμο για την ελληνική κοινότητα. Ο ατομισμός καθιστά την κοινωνία, ζούγκλα.
Οι παλαιότεροι και κυρίως οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αφού περιεργάσθηκαν και μελέτησαν τα πέριξ, έστρεψαν τη ματιά τους εντός τους, έσκαψαν μέσα τους και καλλιέργησαν όλα τα χαρακτηριστικά, όλα τα στοιχεία που διέπουν την αρετή. Έτσι κτίστηκε ο ελληνικός πολιτισμός και ο ελληνικός χαρακτήρας, ο πραγματικός δηλαδή Εαυτός, από τον οποίο παρεκκλίναμε λόγω των παρεμβάσεων των ξένων, και λόγω της εξώνισης κάποιων δικών μας, αλλά και λόγω της κουφότητας κάποιων άλλων.
Η μέριμνα της εταιρείας μας αυτής, για τον Έλληνα της ανημπόριας και της δικαιολογημένης και πραγματικής ανέχειας, αλλά και η προνόησή της να μην εξαντλήσει τις ενεργητικές της δυνατότητες (οπότε δεν θα επιτευχθούν οι σκοποί της), επιτάσσουν την άσκηση κερδόσκοπης δραστηριότητος, άμεσα απ’ αυτήν ή με τη δημιουργία ειδικού νομικού σύνεργου